Press Note Guj Dt: 31/.03/2016 Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement

Click here to view/download press note.

English Note – The Gujarat Amendment (Bill, 2016)

શ્રી શક્તિસિંહ ગોહિલનું કાર્યાલય

રાષ્ટ્રીય પ્રવક્તા, એ.આઈ.સી.સી અને ધારાસભ્ય, અબડાસા

 

અખબારીયાદી                                                              તા. ૩૧.૦૩.૨૦૧૬

 

“જમીન સંપાદન, પુનઃસ્થાપન અને પુનર્વસવાટમાં વાજબી વળતર અને પારદર્શિતાનો અધિકાર કાયદા”માં સુધારો ગેરબંધારણીય અને અન્યાયકર્તા

ગુજરાત વિધાનસભામાં ભારતીય જનતા પાર્ટીએ કોંગ્રેસના ધારાસભ્યોને સસ્પેન્ડ કરી નાંખીને “જમીન સંપાદન, પુનઃસ્થાપન અને પુનર્વસવાટમાં વાજબી વળતર અને પારદર્શિતાનો અધિકાર કાયદા”ને ગુજરાત સુધારા વિધેયક તરીકે સુધારીને પોતાના અધિકારથી વિરુદ્ધ તથા ગુજરાતની જનતાને સંપૂર્ણ અન્યાયકર્તા વિધેયક પસાર કર્યું છે. માણસને પોતાની વસ્તુ વેચવી કે ન વેચવી તે પોતાનો અધિકાર છે. આ વાતને ધ્યાને લઈને તેમજ જમીન સંપાદનનો જૂનો કાયદો લેન્ડ એક્વીઝેશન એક્ટ, ૧૮૯૪ એ ૧૦૦ વર્ષ કરતાં વધુ જૂનો અને અંગ્રેજોના સમયનો છે તેમ કહીને નામદાર સુપ્રિમ સુપ્રિમ કોર્ટે રામાસ્વામી વિરુદ્ધ બેંગ્લોર ડેવલપમેન્ટ ઓથોરીટીના કેસમાં સ્પષ્ટ જણાવ્યું હતું કે, લો કમિશન અને પાર્લામેન્ટ એક સદી કરતાં વધારે જૂનો અન્યાયકર્તા કાયદો સુધારે. સુપ્રિમ કોર્ટના જજમેન્ટ પછી કોંગ્રેસની આગેવાનીવાળી યુપીએ સરકારે જમીન સંપાદનનો જૂનો કાયદો રદ્દ કરીને લોકોની જમીન જ્યારે પણ સંપાદન થાય ત્યારે જમીન ધરાવનાર વ્યક્તિને પૂરેપૂરો ન્યાય મળે, પૂરું વળતર મળે, તેનું પુનઃસ્થાપન અને પુનઃવસન થાય તેમજ સમગ્ર પ્રક્રિયા પારદર્શક રહે તે માટેનો કાયદો ૨૦૧૩માં પસાર કર્યો છે. લોકોપયોગી આ કાયદો કેન્દ્રની કોંગ્રેસની સરકાર લાવી ત્યારે દરેક દિશાઓમાંથી આ કાયદાની પ્રશંસા થઈ હતી. કેન્દ્ર સરકારનો કાયદો બંધારણથી વિરુદ્ધ અને સુપ્રિમ કોર્ટની જોગવાઈઓથી વિરુદ્ધ રાજ્ય સરકારને બદલવાનો કોઈ અધિકાર જ નથી. આમ છતાં, કોંગ્રેસની કેન્દ્ર સરકારે આપેલો લોકોપયોગી કાયદો સંપૂર્ણપણે નષ્ટ થઈ જાય અને અંગ્રેજોના સમયના જમીન સંપાદનના કાયદાથી પણ ખરાબ જોગવાઈઓ કરતો કાયદો ભાજપની ગુજરાતની સરકારે વિરોધપક્ષને સસ્પેન્ડ કરીને પસાર કર્યો છે.

નવા કાયદામાં ગુજરાતની સરકારે સબસેકશન-૨થી એવી જોગવાઈ કરી નાંખી છે કે, પહેલી દૃષ્ટિથી સામાન્ય માણસને ખબર જ ન પડે કે આ શું સુધારો છે, પરંતુ હકીકતમાં આ સુધારાથી ખૂબ મોટું નુકસાન તે રીતે થાય છે કે, ગુજરાત સરકારે નવા સુધારાની કલમ-૩થી મુળ કાયદાની કલમ-૧૦ પછી નવી કલમ-૧૦(ક) દાખલ કરી છે, જેમાં ખૂબ મોટા પ્રમાણમાં એવી જોગવાઈઓ કરી છે કે, સરકાર કે જાહેર ભાગીદાર કે ગૃહ નિર્માણ આવાસ જેવી અનેક બાબતો સાંકળી લઈને આ કામો માટે થતા જમીન સંપાદનમાં પ્રકરણ-II (Chapter-II) અને પ્રકરણ-III (Chapter-III)ની જે જોગવાઈઓ છે તે મૃતઃપ્રાય થઈ જાય. ખરા અર્થમાં નામદાર સુપ્રિમ કોર્ટે પોતાના જજમેન્ટમાં નવો કાયદો લાવવાનું જે સૂચન કર્યું અને તેને અનુરૂપ કોંગ્રેસની સરકાર જે નવો કાયદો લાવી તેનું ખૂબ મહત્ત્વનું હાર્દ એ Chapter-II અને Chapter-IIમાં રહેલું છે. Chapter-II એ સુનિશ્ચિત કરે છે કે સામાજિક અસરો (Social Impact) અને જાહેર હેતુ (Public Purpose)ની પૂરેપૂરી ચકાસણી થાય. ગુજરાત સરકારના સુધારાથી સામાજિક અસરો (Social Impact) અને જાહેર હેતુ (Public Purpose) એ બંને કલમ-૧૦(ક) મુજબ થતા જમીન સંપાદનોમાં રહેશે જ નહીં, જે ખૂબ જ અન્યાયકર્તા છે.

પ્રકરણ-૩ એ સુનિશ્ચિત કરે છે કે, ખોરાકની સુરક્ષા જેમની જમીન જાય છે તેમની નિﾍતિ કરવામાં આવે. કોંગ્રેસ સરકાર દ્વારા લવાયેલા કાયદાના ખૂબ ઉત્તમ પાસાની જોગવાઈઓ ગુજરાત સરકાર સંપૂર્ણ રીતે ખતમ કરી નાંખવા માંગે છે. જૂના એક સદી કરતાં વધારે સમયના અંગ્રેજોના વખતના લેન્ડ એક્વીઝીશન એક્ટ, ૧૮૯૪માં જે અન્યાયકર્તા જોગવાઈઓ હતી તેનાથી પણ ખરાબ પરિસ્થિતિ ગુજરાત સરકારના જમીન સંપાદનના કાયદાના સુધારાથી પેદા થવાની છે.

ગુજરાત સરકારે કલમ-૨૩માં સુધારો કરીને કલમ-૨૩(એ) જે દાખલ કરી છે, જેનાથી મુળ કાયદામાં ખાસ તપાસ કરવાની અને જેની જમીન જતી હોય તેના પૂરા અધિકારોનું રક્ષણ થતું હતું, તે દૂર કરીને કલેક્ટરોના હાથમાં વિશાળ સત્તાઓ આપી દેવામાં આવી છે, જેથી કરીને સામાન્ય ખેડૂત કે જમીન ધરાવનાર અભણ વ્યક્તિનો કોઈ આશરો જ રહેશે નહીં.

કેન્દ્ર સરકારના જમીન સંપાદન અને વ્યાજબી વળતર અંગેના ૨૦૧૩ના કાયદાની કલમ-૨૪થી ખૂબ સરસ જોગવાઈ એ કરવામાં આવી છે કે, કોઈની પણ જમીન જો પાંચ વર્ષ સુધી સંપાદન ન થઈ શકી હોય તો અથવા જમીન માટેનું વળતર ચૂકવી દેવામાં ન આવ્યું હોય તો એ સંપાદન પાંચ વર્ષ પછી નિરર્થક બને અને પછી જરૂર પડે તો સંપાદનની કાર્યવાહી નવેસરથી જ કરવી પડે. સરકાર ટ્રેઝરીમાં કે અન્ય જગ્યાએ નાણાં જુદા મૂકી રાખે, તો તેનાથી વળતર મળી ગયું છે, તેવું માની શકાય નહીં તેવી સ્પષ્ટ જોગવાઈ કેન્દ્રના કાયદામાં છે. આ જોગવાઈને સુપ્રિમ કોર્ટમાં ચેલેન્જ કરવામાં આવી હતી અને પુણે મ્યુનિસિપલ કોર્પોરેશન વર્સીસ હરખચંદ સોલંકીના કેસમાં (Reported in (2014) 3-SCC)માં સ્પષ્ટ કહ્યું છે કે, ટ્રેઝરીમાં પડી રહેલાં નાણાં જેની જમીન જાય છે તેને મળી ગયા છે તેમ માની શકાય નહીં અને કોઈપણ કોર્ટે સ્ટે આપ્યો હોય તો તેનાથી પાંચ વર્ષની મુદ્દતને કોઈ બાધ નડે નહીં. આમ, સુપ્રિમ કોર્ટે જેને વૈધતાનો સિક્કો મારી આપ્યો છે તેવી જોગવાઈથી વિરુદ્ધ રાજ્ય સરકાર કોઈ સુધારો કરી જ ન શકે. આમ છતાં, ગુજરાતની ભાજપ સરકાર કલમ-૨૪માં પરંતુક પછી નવો પરંતુક દાખલ કરીને એવી જોગવાઈ કરવા જઈ રહી છે કે, મનાઈ હુકમના કારણે જે મુદ્દત ગઈ હોય તે પાંચ વર્ષની મર્યાદામાં ગણાય નહીં અને ઉપરાંત કોઈ મુકરર કરેલા ખાતામાં વળતર જમા પડી રહેલું હોય તો તે મુદ્દતને બાકાત કરવામાં આવશે. આ પ્રકારનો સુધારો એ સુપ્રિમ કોર્ટના આદેશ અને કેન્દ્રીય કાયદાથી સંપૂર્ણ વિરુદ્ધનો છે અને જમીન ગુમાવનાર વ્યક્તિને જે મોટી રાહત કેન્દ્રીય કાયદાથી મળી છે તેના હાર્દને મારી નાંખનાર છે.

આ જ રીતે, કલમ-૩૧ની જોગવાઈઓમાં ૩૧(૧) દાખલ કરીને ગુજરાત સરકાર માત્ર ૫૦% ઉચ્ચક રકમ આપીને જમીન સંપાદન કરી શકવાનો અધિકાર લેવાની કેન્દ્રીય કાયદાથી સંપૂર્ણ વિરુદ્ધ જોગવાઈ કરી રહી છે, જે ખૂબ જ અન્યાયકર્તા છે. તેવી જ એક બીજી ખતરનાક જોગવાઈ કલમ-૪૦માં પેટા કલમ(૨)માં ગુજરાત સરકાર સુધારો કરીને આગળ વધી રહી છે. મૂળ કાયદામાં સ્પષ્ટ છે કે, સંસદની મંજૂરી એ જ શબ્દો છે, જ્યારે ગુજરાત સરકારના સુધારામાં સંસદની મંજૂરી સંપૂર્ણ ખતમ થઈ જાય તે રીતે કેન્દ્ર સરકારે રાજ્ય સરકારને આપેલા “અથવા કેન્દ્ર સરકારે રાજ્ય સરકારને આપેલા આદેશોનું પાલન કરવા માટે” તે શબ્દો ઉમેરાયા છે. આનો અર્થ એ થયો કે, મૂળ કાયદામાં જે અધિકારો માત્ર સંસદના હતા તેનાથી વિરુદ્ધ જઈને કેન્દ્ર સરકારને અધિકારો આપી દેવાનો રાજ્ય સરકારે સુધારો કર્યો છે, જે સુધારો કોઈપણ પ્રકારે રાજ્ય સરકાર કરી જ શકે નહીં. આ સુધારો બંધારણીય સત્તાઓ અને કાયદાથી વિરુદ્ધનો અલ્ટ્રાવાયર્સ સુધારો છે.

ગુજરાત સરકારે મૂળ કાયદાની કલમ-૪૬માંથી પેટા કલમ-૬ના સ્પષ્ટીકરણ ખંડ-ખમાં પેટાખંડ(૧)માં કમી કરવાનો સુધારો કરેલો છે. આવા આ સુધારાથી સમગ્ર કલમ-૪૬ની જોગવાઈઓ નિરર્થક બની જાય છે, કારણ કે, જો પેટાખંડ(૧) કમી કરવામાં આવે તો પછી પુનઃવસન અને પુનર્વસવાટ આ બંને જવાબદારીઓમાંથી જમીન સંપાદન કરનાર છટકી જાય અને જેથી કરીને લોકોપયોગી કેન્દ્ર સરકારનો કાયદો અર્થવિહીન બની જાય.

કેન્દ્ર સરકારે આપેલો જમીન સંપાદન, પુનઃસ્થાપન અને પુનર્વસવાટમાં વ્યાજબી વળતર અને પારદર્શિતાનો કાયદો ખૂબ અસરકારક રીતે આપીને કલમ-૮૭માં એવી જોગવાઈ કરી છે કે, કોઈ સરકારના વિભાગ દ્વારા આ અધિનિયમ નીચે ગુનો કરવામાં આવ્યો હોવાનું સાબિત થાય તો વિભાગના વડાને સીધી જ શિક્ષા કરવાની અને તેમની વિરુદ્ધ કામ ચલાવવાની અને શિક્ષા કરવાની જોગવાઈ કરવામાં આવી છે. ગુજરાત સરકારે આ અસરકારક જોગવાઈ કલમ-૮૭ની છે, તેના બદલે નવી એવી જોગવાઈ કરી છે કે ગુનો કરનાર કોઈપણ વિભાગનો અધિકારી એ સિનિયર કક્ષાનો હોય તો એ ગુનેગાર જ ન બને. ફોજદારી કાર્યરીતિ અધિનિયમ-૧૯૭૩ની કલમ-૧૯૭ની જોગવાઈમાં તો વિભાગ નક્કી કરે તે નાનામાં નાના માણસને ગુનેગાર વિભાગ ઠેરવી શકે અને ત્યારપછી પણ જો કાર્યવાહી કરવાની હોય તો સરકારની મંજૂરી વગર તેની સામે કાર્યવાહી જ ન થાય. આમ, સમગ્ર કાયદાની અસરકારકતા અને ગંભીરતા ખતમ કરી નાંખવાની ગુજરાત સરકારે ચેષ્ટા કરી છે.

ગુજરાત સરકારે કેન્દ્ર સરકારે આપેલા અસરકારક કાયદાની જોગવાઈઓથી વિરુદ્ધના સુધારા કરતું જે વિધેયક ક્રમાંક-૫ વિધાનસભામાં પસાર કર્યું છે તે ગુજરાતના ખેડૂતો, જમીનોના માલિકો અને સામાન્ય માણસોને અન્યાયકર્તા તથા સંપૂર્ણ સત્તા વગરનું છે. કેન્દ્રીય કાયદામાં કાયદાથી વિપરીત સુધારાઓ કરવાની ગુજરાત સરકારને સત્તા જ નથી. સુપ્રિમ કોર્ટે આપેલા જજમેન્ટથી વિરુદ્ધની જોગવાઈ કોઈપણ વિધાનસભા કરી જ ન શકે. આ તમામ પરિસ્થિતિમાં ગુજરાત સરકારે સત્તાવિહોણું માત્ર ને માત્ર મોટા ઉઘોગપતિઓના લાભાર્થે સામાન્ય ગરીબ અને ખેડૂતોની જમીનો આસાનીથી અને યોગ્ય વળતર ચૂકવ્યા વગર પડાવી લેવાનું જે કાવતરું કર્યું છે તેનો કોંગ્રેસ પક્ષ વિરોધ કરશે. ગવર્નર સાહેબ આ વિધેયકને રાષ્ટ્રપતિશ્રીના વતી મંજૂરી આપી શકે નહીં, કારણ કે, કેન્દ્રના કાયદામાં કોઈ રાજ્ય સરકાર સુધારા કરે તો તેવા સુધારાને એસેન્ટ આપવાનો અધિકાર રાજ્યપાલશ્રી પાસે નથી રહેતો. કોંગ્રેસ પક્ષ રાજ્યપાલશ્રીને તથા રાષ્ટ્રપતિશ્રીને મળીને ગુજરાત સરકારના આ કાળા કાયદાને મંજૂરી ન આપવા રજૂઆત કરશે.

———————————————————————————————————

 

 

 English Note – The Gujarat Amendment (Bill, 2016).

The Gujarat Amendment (Bill, 2016) is a clear attempt to nullify the real effect of the enactment ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’.

The amendment deserves to be out rightly rejected as it goes beyond the scope, object and reasons of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’.

The amendment is on the face of it capitalist in nature and anti-farmer, it is worded in such a manner that a layman will not understand the huge repercussions of this amendment are that it not only tries to override the decisions of the Hon’ble Supreme Court of India but also makes ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’ redundant.

The plight of land owners, farmers and others holding lands are directly affected.

The intention of the State Government is to neutralize the most relevant provisions of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’ and is as good as contemptuous act on the part of the State Government, wherein the Government has tried to supersede the judgments of the Hon’ble Supreme Court of India by trying to introduce the second amendment.

• The introduction of the new Land Acquisition Act if looked into along with the statement of objects and reasons would make it clear that new Act represents a change in the legislative approach in the land acquisition, it introduces for the first time provisions for social impact analyses, recognizes non owners as affected persons, a mode of acquisition requiring consent of displaced and statutory entitlements for resettlements. In addition it has restricted the grounds on which land may be acquired under the urgency clause.

• The provisions of the old Land Acquisition Act were found to be inadequate in addressing certain issues relating to the exercise of statutory powers of the State for involuntary acquisition of private land and property. The old land Act did not address the issues of rehabilitation and resettlement to the affected persons and their families, the definition of the expression ‘public purpose’ in the old Act was very wide and therefore it become necessary to re-define the definition so as to restrict the scope for acquisition of land for strategic purposes vital to the State, and for infrastructure projects where the benefits accrue to the general public. The principle of “willing seller-willing buyer” basis, it seen a more fair arrangement from the point of view of the land owner and in order to streamline the provisions of the Act causing less hardships to the land owners and other persons dependent upon such land, it was decided to repeal the old Land Acquisition Act, 1894 and to replace it with adequate provisions for rehabilitation and resettlement for the affected persons and their families.

The first amendment sought is in Section-2(2) by wanting to introduce the proviso as third proviso, that the said proviso is being introduced in such a manner that a layman would loose sight of what is being introduced, because the said proviso which is being added mentions as regards Section-10A, Section-10A is also sought to be introduced by the very amendment.

Section-10A is a section where the whole of the 2 chapters II and III and the application of the provisions of these Chapters are sought to be exempted.

Chapter-II deals with the very core issue being ‘determination of social impact and public purpose’. It starts with preliminary investigation for determination of social impact and public purpose, Section-4 in the said Chapter deals with preparation of social impact assessment study, social impact assessment studies also deals with displacement of affected families, whether it is a real public purpose for which acquisition is sought for, extent of lands public and private, houses settlements and other common properties likely to be affected by the proposed acquisition, whether the extent of land proposed for acquisition is the absolute bare minimum extent needed for the project, whether land acquisition at an alternative place has been considered and found not feasible, study of social impacts of the project and nature and cost of adjusting them and the impact of this cost on the overall costs of the project vis-a-vis benefits of the project.

The said Chapter also deals with the procedure to be followed while preparing social impact assessment report, very material issues are required to be considered, public hearing for social impact assessment is also to be undertaken, thereafter, publication of social impact assessment study is required and appraisal of social impact assessment report by an expert group which consist of (A) 2 non-official social scientists, (B) 2 representatives of Panchayat, Gram Panchayat, Municipality or Municipal Corporation as the case may be, (C) 2 experts of rehabilitation and (D) a technical expert in the subject relating to the project, the expert group suggests that project may not serve the public purpose and the social cause and adverse social impacts of the project out way the potential benefits.

The said Chapter also deals with a provision where examination of proposals for land acquisition and social impact assessment report by appropriate Government is required.

Chapter-III of the Act deals with social provision to safeguard food security which is a very important issue which is considered in these days and therefore it forms a part of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’.

New Section-10A which is sought to be introduced by way of the amendment includes industrial corridors set up by the State Government projects with under public private partnership where the ownership of the land will be of the State Government and as such even in these projects there cannot be exemption to Chapter-II and III of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’.

The relevant Sections being Section-2, 10, 24, 31, partly 40, 46, 87 are all sections which did not even exist in the old act being ‘The Land Acquisition Act, 1894’ and it is this State Government which wants to destroy the ambit and purpose of The Central Act ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’ by now trying to amend the very sections which are not only most important but changes the complexion of the New Act.

The amendment sought to be brought in Section-23 being Section-23A gives wide powers to the Collector to an extent that he may waive inquiry and that the determination of compensation for any land under Section-23A(1) shall not in any way affect the determination of compensation in respect of other lands in the same locality or elsewhere in accordance with the other provisions of this Act.

Even in the State of Gujarat there is a large scale of uneducated public and in this circumstances the introduction of Section-23A by also introducing a notwithstanding clause the complexion of Section-23 in Chapter-IV will be materially changed.

The most important and relevant Section-24 of The New Act based on which several Hon’ble High Courts as well as the Hon’ble Supreme Court of India has laid down a law in catena of decisions, the said provision is sought to be interfered with by trying to insert the amendment, not only is the said amendment illegal amendment but it is in direct conflict with the decision of the Hon’ble Supreme Court of India as reported in (2014) 3 SCC 183, 2010 (7) SCC 129, 2015 (3) SCC 541, 2015 (3) SCC 327, 2015 (3) SCC 353, 2015 (3) SCC 341.

The State Government introducing such an amendment is nothing but a contemptuous Act, the said amendment also deserves to be rejected out rightly.

The Hon’ble Supreme Court in a case of Pune Municipal Corporation v/s. Harakchand Misrimal Solanki and others as reported in (2014) 3 SCC 183 (Paragraphs No. 12 to 21) has laid down a law that compensation lying in the treasury of the Government and not paid to the owner also amounts to lapsing of the acquisition and the said provision is said to be interfered with by the present State Amendment.

Section-31 is also sought to be amended by introducing Section-31A, it is most important to note at this juncture that if Section-31 is read first and then Section-31A is read the State Government has left playing area in Section-31A that the State Government if it is acquired for its own use to left then 100 acres, it does not specifies for which use, which public purpose, in what nature and is to be acquired in case of projects which are linier in nature as referred to in the proviso to sub-section-4 of Section-10, the amount of compensation is automatically reduced in the new amendment and also seeks to indirectly interfere with Section-27 of The Act, the amendment does not clarify that lump sump amount equal to 50% of the compensation as determined under Section-27 and therefore reduces the original amount of compensation by introduction of this Section-31A.

Section-31A leaves room for the State Government to state that it has acquired for its own use and then enter into any partnership, SEZ, give it over to private companies, there is no clarification on the same and it leaves lot of mischief area in the said amendment.

As far as amendment in Section-40(2) is concerned, by adding the words which are sought to be amended ‘ought to comply with the directions given by the Central Government to the State Government’, by adding these words which are as a matter of fact not required to be added at all, here also lot of room is left for the play area, that directions given by the Central Government are in what nature, for what purpose and at what time.

The next amendment which is sought to be brought in Section-46(6) an explanation in Clause-b(i) is sought to be deleted and the whole meaning and context of Section-46 changes because Section-46 deals with the provisions relating to rehabilitation and resettlement to apply in case of certain persons other than specified persons, there is no purpose of deleting explanation b(i) by the State Government.

The whole of Section-87 is sought to be replaced if both the sections i.e. the existing Section-87 and the amendment sought by substituting the new Section-87 is seen, the responsibility is removed from the head of the department liability for proceeding for punishment and proceeding for punishment is also removed, Section-87(2) says that where an offence under the Act has been committed by a department of the Government then it is proved that the offence has been committed with the consent or connivance of, or his attributable to any neglect on the part of any officer other than the head of the department such officer shall be deemed to be guilty of that offence and shall be liable to be proceeded against and punished accordingly, the whole of this section is sought to be substituted by a complete vague, ambiguous which by all means permits escaping liability by the heads of the department of State Government.

The Statements of object and reasons if seen, it contemptuously states that the provisions of the New Act are ‘very stringent’ for acquiring a land, land acquisition has become a very lengthy and difficult proposition, this statements itself are contemptuous and on the face of it in direct conflict with the new law i.e. ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’ and the decisions of the Hon’ble Supreme Court due to which the new legislation has come into operation like in the case of Bondu Ramaswami and others v/s. Bangalore Development Authority and others as reported in 2010 (7) SCC 129 mainly Paragraphs-150 and 155 where the Hon’ble Supreme Court observed that there is a need for the Law Commission and Parliament to revisit ‘The Land Acquisition Act, 1894’ which was more than a sanctuary old and that there is also a need to remind the development authorities that they exist to serve the people and not vice versa.

In the case of Rajiv Chaudhari H.U.F. v/s. Union of India as reported in 2015 (3) SCC 541 the Hon’ble Supreme Court has held that the plain wordings used by the legislature under the provisions of Section-24(2) are made very clear and do not create and ambiguity or conflict in such a situation the court is not required to depart from the literal rule of interpretation, the court has examined the legal contention and held that the legislature in its wisdom made the period of 5 years under Section-24(2) of The Resettlement Act, 2013, absolute and unaffected by any delay  in the proceedings on account of any order of stay by a court.

In the case of Magnum Promoters Private Limited v/s. Union of India and others as reported in 2015 (3) SCC 327 the Hon’ble Supreme Court has held in that case that on the date of commencement of The 2013 Act i.e. on 01.01.2014 more than 5 years had elapsed after the award under The Land Acquisition Act, 1894, but actual physical possession on the appellant’s land was in fact not taken and could not have been taken in view of the interim order of status-quo having been passed by the Hon’ble Supreme Court, the contention was negative and the land acquisition was ordered to be lapsed in terms of Section-24(2) of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’. In the case of Sree Balaji Nagar Residential Association v/s. State of Tamilnadu and others as reported in 2015 (3) SCC 353, the Hon’ble Supreme Court has held that period of stay/injunction cannot be excluded in computing 5 years period mentioned in Section-24(2) of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’.

In the case of Sharma Agro Industries v/s. State of Haryana and others as reported in 2015 (3) SCC 341 it has been held by the Hon’ble Supreme Court on the same lines that the said period of injunction cannot be excluded and if the proceedings lapsed on that account, they lapsed and in all these cases the issue of injunction and possession was there and in all the cases acquisition was ordered to having been lapsed under Section-24(2) of ‘The Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Rehabilitation and Resettlement Act, 2013’.

It is clear from the above that the State Government has taken a totally contemptuous position of daring to have a volte face on the judgments of the Hon’ble Supreme Court of India by trying to introduce the present amendment and therefore the amendment is required to be rejected out rightly.

The State Government is trying to mislead the public at large and the House because even the Central Government which tried to bring in Ordinance of 2014 (No.9 of 2014) had tried to bring in this clause of exclusion in Section-24(2) and had to drop the said Amendment/Ordinance of 2014 and now the State Government is trying to bring in the very amendment.

As far as the amount deposited in a designated account is concerned even the Ordinance of 2014 (No.9 of 2014) which was sought to be brought in by the Central Government which was also in direct conflict with the decisions of the Hon’ble Supreme Court in the case of Pune Municipal Corporation as reported in (2014) 3 SCC 183 (Paragraphs No. 12 to 21), also in direct conflict with the decision of the Hon’ble Supreme Court in the case of Union of India v/s. Shivraj and others as reported in 2014 (6) SCC 564 (Paragraphs No.49 and 50) and followed in series of decisions of the Hon’ble Supreme Court.

It is shocking that the State Government is trying to bring in the similar amendment to Section-87 as the Central Government had tried to bring in the Ordinance of 2014 (No.9 of 2014) in Part-VIII of the said Ordinance by substituting Section-87 which almost gives total immunity to the Government Officers and the offence if committed would be almost impossible to institute a case and prove the officer of the Government guilty, procedure of sanction etc. is appealable, revisable and would never bring the persons who are actual responsible to justice and the very effect of original Section-87 would be lost and the Government would always have a open hand in protecting its capitalist interest.

• In the case of Padmamma & ors. V/s. S. Ramkrishna Reddy & Ors. reported in 2008 (15) SCC 517, it has been held that, right to property is a human right as well as a constitutional right, and hence, cannot be taken away except in accordance with law, any Act seeking to divest such right must be strictly construed – human rights.

• In the case of Hindustan Petroleum Corporation Limited V/s. Darious Shapur Chennai & Ors. as reported in 2005 (7) SCC 627, in Paragraph-6 and 9 it has been held that, even Section 5-A of the old Land Acquisition, 1894 conferred a valuable right in favour of a person whose land is sought to be acquired and the same is to be looked into having regard to the provisions contained in Article -300-A of the Constitution, it has been held to be a keen to fundamental right.

• Union of India & Ors. V/s. Mukesh Hans as reported in 2004 (8) SCC 14 in interpreting the powers of acquisition by forcing urgency clause and by interpreting Section 5-A of deciding objections under the old Act i.e. Land Acquisition Act, 1894 and from thereon the Hon’ble Supreme Court in catena of decisions has laid down a law that, where a citizen is deprived of property, great care and caution is to be taken, and having regard to the provision contain in Article- 300 A of the Constitution of India, detailed procedure and inquires required, good amount of compensation is required and under the new Land Acquisition Act of 2013, rehabilitation and compensation package, solatium and market value to the land owners all have been re-defined and by introducing Ordinance of 2014, the whole effect of the new Act of 2013 is sought to be deliberately lost.

• In the case of Dev Sharan & Ors. V/s. State of Uttar Pradesh & Ors. as reported in 2011 (4) SCC 769 in Paragraph-15 the Hon’ble Supreme Court has held that, the old Land Acquisition Act was a pre-constitutional legislation of colonial vintage and is a drastic law, being expropriatory in nature as it confers on the State a power affects person’s property right, by observing that, even though right to property is no longer fundamental and was never a natural right, and is acquired on a concession by the State, it has to be accepted that without right to some property, other rights become illusory and that the Land Acquisition has to be viewed from an angle which is consistent with the concept of a welfare State, it was also held that, the concept of ‘public purpose’ cannot remain static for all times to come.

• In the case of Tukuram Kana Joshi & Ors. V/s. Maharashtra Industrial Development Corporation & Ors. as reported in 2013 (1) SCC 353 by interpreting Article-300 – A of the Constitution of India and by mentioning right to property it was held that deprivation of property by authority of law, legal obligation of authorities to complete acquisition proceedings and to make payment of requisite compensation expeditiously, strictly as per statutory procedure, was emphasized that relief to be granted for delay by the State, violates fundamental rights, market value to be computed as per current market value of land and not the date on which the possession was illegally taken and that even right to property if ceased to be a fundamental right, taking possession of or acquiring a property of a citizen can take place only in accordance with law as per mandate of Article – 300- A i.e. such deprivation can be only by resorting to a procedure prescribed by a statue.

It is held that right to property is now considered to be not only a constitutional or a statutory right but also a human right, though it is not a basic feature of constitutional or a fundamental right, human rights are gaining and even greater multifaceted dimension and right to property is considered very much to be a new part of such new dimension.

• In the case of Darshanlal Nagpal (dead) through legal representatives V/s. The Government of NCT of Delhi and ors. reported in 2012 (2) SCC 327, it has been held in paragraph-28 that, the power to acquire by state must be exercised with great care and circumspection. The degree of care required to be taken by the State is greater when the power of compulsory acquisition of private land is exercised by invoking the provisions like the one contained in Section 17 of the Act (old Land Acquisition Act, 1894) that results in depriving the owner of his property without being afforded an opportunity of hearing, it is emphasized that, although in exercise of power of amendment domain, the State can acquire the private property for public purpose, it must be remembered that compulsory acquisition of the property belonging to a private individual is a serious matter and has grave repercussions on his Constitutional right of not being deprived of his property without the sanction of law while considering Article 300A and the legal rights under the Constitution of India.

• In the case of Laxamanlal V/s. State of Rajasthan as reported 2013 (3) SCC 764, it has been held in Paragraph-16 on the issue of Article 300-A of the Constitution of India and its mandate.

• In the case of Mohanlal Nanabhai Choksi V/s. State of Gujarat as reported in 2010 (12) SCC 726, the same is reproduced in Paragraph-30 that, deprivation of property by acquisition, ultimately by the Land Acquisition Act, 1894, which is a drastic and exproprietory peace of legislation, the owners of the property, the appellants in that case, are entitled to raise all legally permissible objection to the legality of the acquisition proceedings in view of the enjoyment of the protection under Article-300–A of the Constitution of India.

———————————————————————–